Üsküdar escort sabahı, yağmurla birlikte sessizdi. Kaldırımlar ıslak, deniz griydi. Kız Kulesi sisin içinde kaybolmuş gibiydi. Elif, dar sokaklardan birinde başını öne eğmiş yürüyordu. Üzerinde ince bir mont, elinde yıpranmış bir çanta vardı. Geceden kalma yorgunluğu, göz altlarında koyu halkalar gibi duruyordu.
Yirmi iki yaşındaki Elif, birkaç yıl önce ailesiyle birlikte Tokat’tan İstanbul’a gelmişti. Babası iş bulamayınca memlekete geri dönmüş, Elif ise annesiyle birlikte kalmıştı. Ama şehir, onları içine çekip yutmuştu. Önce annesi hastalanmış, sonra ev sahibi kapıya dayanmıştı. Elif’in okulu yarıda kalmış, hayalleri de o gün donup kalmıştı.
Bir gece, çaresizlikle sahilde otururken yanına bir kadın gelmişti. Adı Gül’dü.
“İstanbul zor şehir kızım,” demişti. “Ama yaşamak istiyorsan güçlü olacaksın.”
O cümle o kadar basit, ama o kadar ağırdı ki… Elif o geceden sonra başka bir yola girmişti. Kendi deyimiyle “hayatta kalma yolu”.
Üsküdar escort arka sokaklarında, gecenin sessizliğinde Elif yaşamayı öğrenmişti. Fakat ne kadar alıştığını sansa da, her sabah aynaya baktığında içi sızlıyordu.
“Bu ben değilim,” diyordu kendi kendine. “Ben böyle biri değildim.”
Bir akşam yağmur yine yağıyordu. İnsanlar sadece baktı, kimse yardım etmedi.
“İyisiniz değil mi teyze?” dedi.
Kadın, titreyen elleriyle onun elini tuttu. “İyiyim kızım… Allah razı olsun.”
O an, Elif uzun zamandır hissetmediği bir sıcaklık duydu. O kadar basit bir teşekkür, ama o kadar gerçekti ki…
Bir yanıt yazın