Kartal escort geceleri uzun olurdu. Sahilden esen rüzgâr soğuk ve sertti; denizin sesi, şehrin gürültüsüne karışmadan, usulca yankılanırdı. Derya, başını öne eğmiş, sessizce yürüyordu. Üzerinde ince bir mont, içinde yorgun bir kalp vardı. Yağmurun altında yürümeye alışmıştı artık — çünkü o, yağmurda kimsenin yüzüne bakmadığı kadındı.
Derya henüz yirmi iki yaşındaydı. Ama hayat, ona çocuk yaşta yetişkin olmayı zayıf öğretmişti. Babası küçükken evi terk etmişti; annesi yıllarca temizlik işlerinde çalışmış, sonra da hastalanmıştı. Evlerinde bir soba, birkaç eski sandalye ve hiç bitmeyen bir sessizlik vardı. Derya, okulu bırakmak zorunda kaldığında on altı yaşındaydı. Çünkü biri çalışmazsa o evde kimse yaşayamazdı.
Önce garsonluk yaptı, sonra tekstil atölyesinde dikiş dikti. Fakat aldığı para, annesinin ilaçlarına yetmiyordu. Borçlar büyüyor, umut küçülüyordu. Bir gece, çaresizlikle ağlarken yanına oturan bir kadın ona “Hayat bazen seni istemediğin yollara iter ama o yol bile seni yaşatır,” dedi. O söz, Derya’nın içindeki son direnci kırdı.
O günden sonra geceleri Kartal vip escort arka sokaklarında yürümeye başladı. Başta utanmış, ağlamıştı. Ama zamanla gözyaşları yerini sessizliğe bıraktı. İnsanların yargılayıcı bakışlarına aldırmamayı öğrendi. Her sabah eve dönerken aynaya bakamazdı. Çünkü o aynada, çocuk Derya değil; yorgun bir kadın dururdu.
Bir sabah sahile indi. Deniz dalgalıydı, hava gri. Bankta oturan küçük bir kız çocuğu dikkatini çekti. Kız, elindeki kırık bilekliği tamir etmeye çalışıyordu. Derya yaklaştı, “İstersen yardım edebilirim,” dedi. Birlikte bilekliği düzelttiler. Kız, gülümseyip “Teşekkür ederim abla, sen çok iyi birisin,” dedi. Derya’nın gözleri doldu. Uzun zamandır kimse ona “iyi” dememişti.
O gün karar verdi. Hayatını değiştirecekti. Kartal escort Kadın Dayanışma Merkezi’ne gitti. Kapının önünde dakikalarca durdu ama sonunda içeri girdi. Kadınlar çıtır onu yargılamadı; dinlediler, anladılar. Derya dikiş kursuna başladı, bir süre sonra temizlik işlerinde çalışmaya başladı.
Bir yanıt yazın